Deze week was de première van het theaterprogramma ‘Oud zeer’ en dat was voor mij een heel belangrijk moment. Het programma over mijn vader heeft nu een definitieve vorm, en ik ben er trots op.

Hij was lief, getraumatiseerd door de oorlog en mede daardoor emotioneel afwezig. Hij was van net zo veel invloed op wie ik ben geworden als mijn veel nadrukkelijker aanwezige moeder …

Hij is er nu al zo’n acht maanden niet meer, ik herinner me de première van ‘Ben je bezopen?’ met (klein)zoon Fimme Bakker, toen hij nog op het podium klom.

Nog zo’n twintig speelbeurten mag ik hem publiekelijk in herinnering roepen. Dat was het spannendst op deze première: zijn zus Riek en mijn eigen zus zaten in de zaal. Het was heel spannend hoe zij het zouden ervaren. Tante Riek was ontroerd, en mijn zus een beetje overdonderd, maar ze waren niet geïrriteerd of boos (mijn grote angst…)

En mijn wijze ex-therapeute vond het ook goed, hoewel ze me waarschuwde niet té kritisch te zijn over mama. Terecht punt, dat slachtofferschap is nu toch wel voorbij?

Nu mag ik weer door: het boek over de liefde afronden. Het sluitstuk in mijn helingsproces.

“Daarna is het klaar met publiekelijk getuigen van een langjarig proces. Het is ook niet meer nodig nu de liefde het heeft gewonnen van de angst.”

Ik ben gelukkig te mogen doen wat ik doe, maar het einde van de schaamteloze zelfreflectie is nabij…

Het nieuwe boek ‘Gek van verlangen’ (verschijnt op Valentijnsdag) is nu al te bestellen…