Iedereen heeft inmiddels wel begrepen dat onze jongeren het meeste lijden onder de aanhoudende coronacrisis.

Als ze ziek worden hebben ze relatief weinig klachten, en de maatregelen die worden genomen om verspreiding van het virus te voorkomen hebben juist op hen heel veel impact. Mijn eigen tieners hebben horecagelegenheden nodig voor hun ontwikkeling, denk ik bijvoorbeeld. Omdat ze hier leeftijdgenoten tegenkomen die een bijdrage kunnen leveren aan hun psychosociale ontwikkeling (inderdaad: een doordenker).

Met mentale problemen bij jonge mensen ging het trouwens los van dat virus al niet lekker, suïcide heeft verkeersongelukken en kanker verdrongen van de eerste plek als mogelijke doodsoorzaak van jonge mensen.

Mijn gevoel geeft me al maanden in dat we iets leuks zouden moeten bedenken voor die jongelui. Het is sowieso al een beetje een treurige tijd met weinig zon en daglicht.

Depressiegala

Van 2016 tot en met 2020 organiseerden we op Blue Monday, de derde maandag van januari en zogenaamd de depressiefste dag van het jaar, een Depressiegala. Met een hele club mensen die daar niets, of een beperkte onkostenvergoeding aan verdienden.

Er werd door ons ook nog een hele stichting opgetuigd om jonge mensen te helpen op het terrein van psychische kwetsbaarheid. We kregen zelfs een flinke subsidie van de minister van VWS. Het is niet goed gegaan met die stichting. De directeur kreeg een mooi salaris, maar het lukte niet om inkomsten te genereren bij bijvoorbeeld het bedrijfsleven.

Het Depressiegala kostte vooral geld, bijvoorbeeld doordat we een televisie-uitzending financierden die geen inkomsten genereerde. Geld genereren voor de beoogde goede doelen lukte ons niet. Het programma Nieuwsuur stortte zich erop, en de mensen van de stichting, waar ik voorzitter van was, werden neergezet als oplichters en zakkenvullers. Eva Jinek liet me opdraven om me in haar programma onbehoorlijk hard aan te vallen, terwijl ze de feiten niet helder had.

Een pijnlijke periode, vooral ook omdat veel mensen die wisten dat er geen wetten waren overtreden en niemand zichzelf had verrijkt toch liever hun mond hielden en even wegkeken. De subsidie van de stichting werd keurig terugbetaald, de bestuursleden vulden het tekort (er was meer uitgegeven dan er was binnengekomen) uit eigen zak aan en toen werd de stichting opgeheven. Nergens een formele klacht, geen wet overtreden.

Niet meer over praten, snel andere dingen gaan doen, toch?

Doorstart?

Het blijft kriebelen bij me, dat Depressiegala. Wil ik revanche, vanuit mijn gekrenkte ego? Of is en blijft het een mooi moment om iets positiefs te doen met de mentale kwetsbaarheid van jonge mensen? Je bent zo somber niet of je hebt ook talenten. Zelfs tijdens een depressie zijn er soms momenten dat er om het leed gelachen kan worden. In de naam Depressiegala (ooit bedacht door psychiater Esther van Fenema) zit een prikkelende tegenstrijdigheid.

Wat moeten jullie hiermee?

Help me, geef me advies. Opnieuw proberen, of voor eeuwig als mislukt betitelen? Er is nog altijd veel, zoals vrijwilligers en een theater van waaruit het gala professioneel gestreamd kan worden. Die mensen willen gratis meewerken. Maar durven wij artiesten nog te vragen om belangeloos een bijdrage te leveren?

Ik lees graag wat jullie vinden, de knoop wordt binnen een paar dagen doorgehakt…

Dit bericht is eerder geplaatst op facebook