Vermijdend

Fascinerend is en blijft het: dat je wel de kennis over iets hebt, maar niet het besef dat die feiten op jou van toepassing zijn.

En dan heb ik het ook nog eens over best wel basale kenmerken. Zo werd ik door iemand die me goed kent vriendelijk en liefdevol gewezen op mijn vermijdende karakter, de afgelopen weken. Au! En steeds opnieuw Johan Cruijff: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt…’

Er zijn eigenlijk zoveel pijnlijke emoties die ik uit de weg ga. Sterker nog: als ik maar enigszins vermoed dat ze ergens kunnen opduiken ga ik preventief vermijden. Ik vermijd geen situaties, zoals iemand met een fobie, ik vermijd gevoel😬 Heel mijn leven al, op alle mogelijke manieren.

Paar simpele voorbeelden: als ik bang ben voor vervelende post maak ik zo maar een paar weken mijn brievenbus niet open. Hetzelfde met emails: als ik een rottig bericht vrees stop ik moeiteloos dagenlang met het checken van al mijn nieuwe emails. En soms durf ik mijn telefoon niet aan te raken uit angst voor een app-bericht van iemand waarmee ik een voor mij kwetsbaar contact heb. Alle meldingen staan mede hierom al jaren uit trouwens…

Ik promoveerde op angstaanvallen, weet veel van anticipatieangst, maar werd me nooit bewust hoe zeer al die kennis op mijzelf van toepassing is. In mijn opleiding leerde ik braaf over de hechtingstheorie van de beroemde psychiater John Bowlby (1907-1990), maar welke ‘attachment style’ bij mij past sloeg ik over. ‘Avoidant’ dus…Voor wie iets herkent in bovenstaande, klik even op deze link.

Ik zag een reel op Instagram van een ogenschijnlijk enorm Amerikaanse macho, die riep: ‘I’m an avoidant!’ Ik vond het maar een irritante gast, maar hij confronteerde me wel weer met mezelf…

Nog een nare conclusie, nu, achteraf: het is mijn bijdrage geweest aan het stranden van veel intieme relaties. Ik vluchtte weg bij mijn kwetsbaarheid, werd emotioneel onbeschikbaar voor de ander, omdat ik ook geen contact meer had met mijn eigen binnenwereld. En over dit, dissociatie, schreef ik nota bene nog in ‘Oud zeer’.

Ik ga maar aan een vervolg werken van dat boek. ‘Je onderwijst anderen het best wat je zelf het meest nodig hebt om te leren’ (Richard Bach)