In kleine kring hebben we afscheid genomen van Franky Mandias, een van de liefste mensen die ik in mijn leven heb mogen ontmoeten.
We deelden met familie en vrienden wat hij allemaal voor ons heeft betekend, als vader van Lorenzo, als bonus vader van Fimme en als hele trotse opa van Yuna en Sela. Als broer, vriend, en als vakman. Als iemand waar je je direct bij op je gemak voelde en met wie je de grootste emotionele pijnen die je kwellen durfde te delen. Die een zeer bekwame en succesvolle traumatherapeut was.
Veel glansrollen waarin we hem gaan missen.
Wat dan een beetje kan ondersneeuwen is: wat deed Franky graag voor zichzelf, waar genoot hij van als hij zich niet ten dienste stelde van een medemens?
“Veel mensen weten dat niet van hem, maar Franky Mandias was een hardloper. Een echte, in hart en nieren.”
Hij was al een jaar of vijftig toen deze passie aan de oppervlakte kwam. En wat heeft hij er van genoten! Zeven marathons heeft hij voltooid, de snelste zelfs binnen vier uur. Een prachtige tijd voor een veteraan.
Zijn hart was letterlijk en figuurlijk groot, en ook ijzersterk. Ondanks een heup die nooit echt meewerkte en een vloeiende loopstijl bemoeilijkte. En die hem uiteindelijk dwong om maar weer te gaan fietsen in plaats van zijn geliefde Ronde Hoeploop vanuit zijn woonplaats Ouderkerk. Ook leuk en lekker, fietsen, maar toch minder…
Toen we afscheid namen vroeg ik hem of ik hem mocht eren met een tattoo over dat hardlopen. Dat niet een rol was, maar dat in zijn aard zat. Het plaatje staat sinds een paar dagen op mijn enkel en het voelt zó passend. We hebben het nog samen gekozen en hij begreep als de beste waarom ik dit aandenken graag wilde.
Het verlies wordt er niet minder door, maar de fijne herinneringen zijn zo altijd dichtbij
Reacties