Het is al lang geleden, het programma waarin Youp het had over aandachtsorgels: vrouwen die een onverzadigbare honger naar aandacht hebben. De cabaretier die een afscheidstournee van een paar jaar maakt langs iedere theaterzaal waar hij ooit optrad was zich vermoedelijk even niet bewust van zijn eigen behoefte om gezien te worden…
Ik ben geen vrouw, en ook niet zo’n theatertopper als onze Youp, maar een aandachtsorgel ben ik zeker.
En ik ben beslist niet de enige man, het is de drijfveer van heel veel mannelijke autoriteiten die we in beeld zien of op de radio horen. Denk ook nog even aan de legendarische wethouder Hekking van Koot en Bie (‘Ben ik in beeld?’).
Witte, hoog opgeleide mannen van middelbare leeftijd die compensatie zoeken voor ‘oud zeer’, in de media zijn ze overvloedig aanwezig. Meestal zijn ze zich er niet bewust van, het is vaak irritant en aandoenlijk tegelijk. ‘Ik ben al bijna zestig, maar moet je mij nu toch eens zien…’
‘Jij had ook altijd zoveel bevestiging nodig’ zei mijn moeder onlangs nog tegen me. ‘En hoe denk je dat dat komt?’ wilde ik schreeuwen. Maar therapie helpt, dus ik beet het puntje van mijn tong.
Jaren verstopte ik mijn zucht naar aandacht en (h)erkenning in kritiek op de gang van zaken in mijn vakgebied. Nu ik ouder en wijzer ben staat aandacht voor de inhoud steeds meer voorop. Maar als die dan uitblijft (er is weinig media-interesse voor ‘Gevoelige zielen’) dan doet dat toch pijn.
En natuurlijk verlang ik naar publiek dat komt kijken hoe ik mijn verslaving aan aandacht bespot in het theaterprogramma met mijn zoon Fimme Bakker.
In ‘Ben je bezopen?’ zit bijzondere dynamiek: een vader en zoon die elkaar via het publiek laten weten dat ze zich niet voldoende gezien voelen… Het blijft heel dubbel allemaal, maar we zijn onderweg, ‘in proces’ zogezegd.
p.s. details over boek en voorstelling staan bij agenda.
Reacties