Er is weinig dat me zo kan irriteren als mensen die steeds maar zeggen: ‘Je moet eerst van jezelf leren houden’. Het heeft vaak te maken met de toon, die mij erg betweterig in de oren kan klinken.

Als een variant op de dokter die tegen de wanhopige patiënt tegenover zich zegt: ‘Wij weten wel wat goed voor u is’

Dat kun je nu wel zeggen, dat ik eerst van mezelf moet leren houden, maar: HOE DAN? Alsof er een cursus of een zelfhulpboek bestaat dat deze uitkomst garandeert… ‘Over zes weken zult u van zichzelf houden als nooit tevoren door onze intensieve persoonlijke methodiek die door expert X werd ontwikkeld op basis van eigen ervaringen en duizenden uren training en onderzoek’

“Er is geen standaardformule voor, het is geen product dat je kunt kopen. Hoe overtuigend sommige praatjesmakers je ook van het tegenovergestelde proberen te overtuigen.”

‘Als u vandaag nog inschrijft (lees: betaalt) kunt u morgen met de eerste online module starten. En dat is nog niet alle goede nieuws: als bijzondere relatie krijgt u een forse introductiekorting: u betaalt slechts 1995 euro in plaats van de adviesprijs van 2495 euro. Het prachtige full-color werkboek wordt hier gratis bijgeleverd (winkelprijs 39,95 euro)’

Herkenbaar? Helaas wel, denk ik.

En waarom heeft dit dan bestaansrecht? Omdat er talloze mensen wanhopig op zoek zijn naar hoe dat moet, jezelf goed genoeg vinden, op jezelf durven vertrouwen, voelen en weten dat je er mag zijn, dat je er toe doet. Onafhankelijk van de opinies van de mensen die het altijd beter weten, de types die zich boven je plaatsen met hun recensies. Hoe goed bedoeld ook misschien. (Achter de maskers van de mensen die anderen de maat nemen, en die zich een oordeel veroorloven over mensen die ze amper kennen schuilen angstige wezens. Kijk maar eens goed naar ze!)

Ik nader de zestig en begin al een beetje te geloven dat ik er mag zijn. Door alle therapie en een beetje levenservaring weet ik het zeker. Cognitieve therapie geslaagd, theoretische kennis op orde. Maar een solide gevoel, verankerd in een rustig lichaam? De angst voor afwijzing ligt altijd op de loer, in de vorm van een onbekende die me vanuit het niets in diepe onzekerheid kan storten. Overdreven? Ik denk dat vergelijkbare dolende zielen dit direct herkennen…

Mijn therapeute gaf deze week een goeie tip: ga eens goed naar jezelf kijken in de spiegel, praat ook tegen jezelf en kijk wat je ziet, wat er in je gezicht gebeurt. Verbind je met jezelf.

Het is natuurlijk niets meer of minder dan jezelf aandacht geven. Even niet reageren op anderen, niet schakelen naar de behoeften van mensen om je heen, hoe belangrijk ze ook voor je zijn. Tijd schenken aan jezelf, in plaats van jachtig levend proberen te voldoen aan wat je denkt dat anderen van je nodig hebben. Zodat er van je gehouden zal worden. Die focus op de buitenwereld is je oude overlevingsmechanisme, uit de tijd dat je onbegrensd was en nog niet wist wat voor prachtig en waardevol mens er in jou schuilt. Het gevoel dat je van buitenaf bedreigd werd was er vast niet voor niets, maar hoe zit het in het hier en nu? De veiligheid is in jezelf te vinden. Vandaag is die oude overlevingsmodus misschien ook wel helemaal niet meer nodig, en kun je eens beginnen serieus te proberen van jezelf te houden.

Met tijd en aandacht. Je moet het wel zelf doen: zelf-vertrouwen kweken, zelf-liefde ontwikkelen. Er is geen standaardformule voor, het is geen product dat je kunt kopen. Hoe overtuigend sommige praatjesmakers je ook van het tegenovergestelde proberen te overtuigen.

‘I love you like I love myself’ zong Herman Brood ooit. Is dat niet inspirerend?

 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!