Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Bertram Ramspeck
Bertram schrijft in zijn boek ‘Trap er niet in!’ over onze valkuilen.
Mijn zoon Fimme Bakker en ik kregen een interview-verzoek van de Belgische krant De Morgen naar aanleiding van het verschijnen van Fimmes boek en ons theaterprogramma ‘Ben je bezopen?’
Het resulteerde in een mooi en informatief verhaal over verslaving en de verhouding vader-zoon. Goed geschreven, lang stuk, dankbare mannen. Twee dagen na onze complimenten aan het adres van de journalist belt hij me: ‘mijn chef wil toch uw verleden wel benoemd hebben, onder meer die tuchtzaken vanwege grensoverschrijdend gedrag.’
Daar gaan we weer… Het verleden raak je niet kwijt, zelfs feitelijke onjuistheden niet. De neiging me (heftig) te gaan verweren is er dan ook direct. Ik voel me aangevallen, boosheid laait op. Stopt het dan nooit?
Gelukkig kan ik de oplaaiende emoties verdragen, en met de aardige journalist komt het tot een prettige afronding. In mijn hoofd blijft het nog wel even onrustig. Wie wilde (of moest?) er ook weer in de krant? Als je geen aandacht vraagt…
En dat mijn verleden vol fouten is kan ik ook niet ontkennen, ook al heb ik als psychiater nooit aan een patiënt gezeten. Ik heb in mijn eigen boek ‘Gevoelige zielen’ getracht er eerlijk over te schrijven, maar daar was dan helaas weinig aandacht voor… De kwetsbaarheden van de zorgprofessionals zijn geen hip onderwerp in medialand.
Terwijl fouten toch ook bij mens-zijn horen. En je fouten nodig hebt om te leren. Je kunt niet leren lopen zonder af en toe te vallen. De verkenning van grenzen kan niet plaatsvinden als je niet het risico durft te nemen om op een zeker moment even aan de verkeerde kant van de grens te belanden… Nooit expres, maar hoe moet het anders? Hoe leer je hoe ver je kunt gaan in je oprechte betrokkenheid? Waar slaat de liefde voor een verslaafde om in codependency?
Ik ben niet trots op wat fout ging in mijn leven (daar gaat mijn deel van ‘Ben je bezopen?’ over), maar om te komen waar ik nu ben heb ik iedere fout wel nodig gehad.
Ik heb mijn grenzen nooit goed kunnen bewaken, en leer nu pas (een beetje) om niet op iedere hulpvraag van een noodlijdend mens te reageren (of er direct mee aan de slag te gaan). Het belangrijkste slachtoffer van mijn fouten was ikzelf.
Dat betekent niet dat ik nooit pijn heb veroorzaakt bij andere mensen. Maar dat kan alleen veranderen (of stoppen) als ik me blijf ont-wikkelen. En dat lukt alleen als ik het mezelf toesta om in dat proces ook fouten te maken. Dat het pijnlijk is om daaraan te worden herinnerd hoort er dan ook bij. Nu nog leren begrijpen waarom sommige herinneringen zo pijnlijk zijn. Want ook dat zal een functie hebben…
p.s. de foto is genomen door de onovertroffen Frank Ruiter
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Oswald Schwirtz
De autobiografische roman ‘Tante stoel’ gaat over belangrijke vragen: wanneer mag ik gaan? en wie bepaalt dat? Leer hier meer over het boek (je kan het boek hier ook bestellen).
Waarom kosten simpele dingen ons vaak zo veel moeite? Waarom lukt het ons gemakkelijker om eenvoudige uitdagingen complex te maken dan het omgekeerde?
Al jaren adviseer ik mensen ‘laat het los, dan komt het naar je toe’. Maar zelf ben ik er nog altijd niet zo goed in. Je ziet het vooral in haperende liefdesrelaties: een van de partners wil de relatie stoppen, maar de ander laat niet los. Het advies: laat vooral wél los, dan komt er wellicht nog een nieuwe kans.
Onverwacht. En reken je niet rijk, want de kans is klein. Anders was het niet nodig, dat loslaten… Maar: hoe moet dat dan???
Ik ben er ook nog altijd niet erg bedreven in, zelf leven naar de adviezen die ik anderen verstrek… Echt loslaten is zó lastig. Je maakt jezelf gemakkelijk wijs dat je iets of iemand hebt losgelaten, terwijl dat diep van binnen nog lang niet zo is.
Loslaten is iets van het gevoel, en vooral geen bedenksel. Het moet uit je hart komen, niet uit je hoofd. Zolang je piekert over je verlies (hoofd) ben je er niet. Als de pijn waarmee het loslaten van een geliefde gepaard gaat verdwijnt ben je op weg. Het is een fysiek proces, dat loslaten. En je kunt er heel beroerd van worden. Of er zelfs een ziekte aan overhouden (lees Gabor Maté).
Het heeft ook iets van doen met zelfvertrouwen, ben ik bang. De vaak onbewuste overtuiging dat je het zonder de gedroomde partner niet zult redden in dit leven (‘ik overleef het niet zonder hem of haar’) zit het loslaten ernstig in de weg. En dat is dus ook de weg: eerst zelf sterker worden en stevig op je eigen benen staan, daarna gaat loslaten ineens veel beter.
Mocht je jezelf hebben wijsgemaakt dat het wel pijnloos kan: waarschijnlijk ben je gedissocieerd, zit je in je overlevingsmodus (hoofd).
Misschien nog een tip: door aan de slag te gaan met je eigen ‘oud zeer’ (lees dat boek🤪) neemt je vermogen om los te laten toe. We kunnen het namelijk al lang, dat loslaten, het is deel van de natuur…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: David Pieters
Zijn reis leidde David en zijn gezin naar Bali, de plek waar hij ook zijn ‘eenpersoons retraites’ organiseert. Kijk op davidpieters.com.
Het kostte me een volle week om te landen op het eilandje waar ik me terugtrok om tot rust te komen.
En ik had maar twee weken…
Volop genoten even goed, en nog minder gedaan dan ik me had voorgenomen. Steeds minder behoefte had ik daar aan mijn telefoon, en ik sliep steeds lekkerder, om maar eens iets te noemen waar ik me bewust van werd. Ik gunde mezelf best veel massages en regelmatig zat ik een tijdje ‘dom’ voor me uit te staren. Veel beter wordt het leven niet, maar wat kostte het een moeite om in deze gemoedstoestand te raken…
Vorig weekeinde moest ik terug. Met direct een volle agenda, zoals vaak na een vakantie. Stellig nam ik me voor om niet direct weer in de actiemodus te schieten. Iedere dag ging ik beginnen met het beeld van de ontspannen Bram op dat heerlijke eiland.
Ging het goed, denk je? Nee natuurlijk… Na een week vakantie stond ik eindelijk een beetje uit, op de tweede dag na terugkeer al weer helemaal aan…
We weten ondertussen allemaal dat ‘uit’ belangrijk is, dat we niet altijd ‘aan’ kunnen/moeten staan. Maar dat het zo lastig is om af te schakelen, terwijl gas geven ogenschijnlijk moeiteloos gaat, dat realiseren we ons nauwelijks. Ik niet in ieder geval.
Ik heb de komende maanden al weer heel veel weken geblokt in mijn agenda. Om ‘uit’ te kunnen gaan.
Dat het me niet meer lukt om stug door te gaan en alle signalen dat er rust vereist is te negeren, is een teken van vooruitgang. Jaren geleden zou ik het hebben getypeerd als een teken van zwakte…
Het is geen ‘vallen en weer opstaan’, dit leven. Als je valt kun je ook even blijven liggen, en jezelf de vraag stellen waarom je eigenlijk viel…
Rust vinden is een opgave, en het vraagt toewijding en discipline. Van mij althans, omdat ‘aan’ (overleven) het zo gemakkelijk wint van ‘uit’. Ik blijf oefenen.
Nu eerst een rondje runningtherapie in de duinen…
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Nicolette de Haas
Nicolette beijvert zich n.a.v. eigen ervaringen voor meer aandacht voor trauma als grootste gemene deler achter heel veel psychisch en lichamelijk leed.
Je windt je alleen maar op over dingen die iets in je raken.
Als iemand me beticht van pedofiele gevoelens gebeurt er niets, omdat het nergens aan raakt. Tekortkomingen genoeg, maar deze niet…
‘Jij bent niet erg goed in stabiele liefdesrelaties’ Au!! Er is ook niemand die me dat heeft kunnen leren, maar iedere dag werk ik aan mezelf en als dat proces ver genoeg is gevorderd…
Waar ik me ook door geraakt voelde: toen iemand me uitmaakte voor betweter, dat ik me beter zou voordoen dan ik in werkelijkheid ben. Dat gevoel heb ik niet, maar ik ben er wel bang voor, zelfoverschatting…
Als psychiater bediende ik me van het motto: wij weten wel wat goed voor u is. Alsof ik de koning was, pluralis majestatis: ‘wij’ zeggen, terwijl je ‘ik’ bedoelt. Ik schaam me er met terugwerkende kracht voor.
‘Prikken of slikken’ zei ik tegen een angstige psychotische man, omdat ik geloofde dat Haldol, in welke toedieningsvorm dan ook, het verschil ging maken. Ik ben nog steeds niet tegen het gebruik van psychofarmaca, maar wel op basis van consensus. En ook een antipsychoticum lijkt op paracetamol: ook al helpt het, over de oorsprong van de klacht zegt het niets. Ik ben dus wel een beetje van mijn geloof gevallen. En omdat psychiaters eerst en vooral in verband worden gebracht met medicatie is het voor mij veel beter dat ik me heb losgemaakt van die rol (lees desgewenst ‘Gevoelsarm’…)
Ik voel me een prettiger mens, nu ik het niet-weten steeds meer durf te omarmen. Alleen angstige mensen verschuilen zich achter morele superioriteit.
Nog steeds wil ik mensen met uiteenlopende gezondheidsproblemen graag iets bieden, maar het gaat meer om delen uit liefde dan om het verspreiden van kennis. Bovendien realiseer ik me steeds beter dat ik helemaal niemand kan genezen, dat kunnen mensen uiteindelijk alleen uit zichzelf halen als het over emotionele problemen gaat (ga met een gebroken been of een tumor vooral wél naar een dokter).
Lotgenoten of andere ervaringsdeskundigen dragen misschien wel meer bij aan je herstel van mentale pijn dan de expert die claimt dat-ie weet hoe het zou moeten, in jouw leven…
Ook de spirituele wereld is er helaas van vergeven: de goeroes die zich tot hun volgelingen richten, ingebed in een uitstekend verdienmodel.
Ik ben een emotioneel getroubleerd mens, en als andere mensen daar hun voordeel mee kunnen doen zijn ze welkom.
Alleen nog in groepsverband: werken in groepen is effectiever en bevredigender, heb ik ontdekt. En in zo’n groep is iedereen evenwaardig: we kunnen en weten allemaal van alles, en competitie wie het meeste weet is toch treurig?
Je bent welkom op een ‘Oud zeer-retraite’ of iets anders in groepsverband voor ‘gevoelige zielen’…
Het schrijven aan Runningtherapie 2.0 is in volle gang. Maar: er wordt nog veel harder nagedacht…
Al zo’n twintig jaar is fysiotherapeut Simon van Woerkom met onze (driedaagse) training onderweg. Ik haakte een paar jaar later aan, en inspirerende gastdocenten ondersteunden ons al die jaren. Maar: de tijden zijn veranderd, en het ‘bewegen om je beter te voelen’ verdient een nieuwe plek in het zorgen voor je gezondheid.
Runningtherapie 2.0 gaat niet meer over de vergelijking met antidepressiva en/of cognitieve gedragstherapie. Het gaat ook niet meer om de ‘evidence based’ behandeling van psychische stoornissen. Want wat zijn dat eigenlijk? Geen ‘simpele’ hersenaandoeningen wordt steeds duidelijker…
Het lijf maakt een comeback in de psychiatrie en runningtherapie past daar precies in🙏🏼
Runningtherapie 2.0 gaat over lichaamswerk, en over heling. Over het herstel van de relatie met je lichaam, over niet enkel uit het hoofd leven. Over verbinden, niet overleven. Over genieten van duursport in plaats van obsessief sporten als manier om te dealen met pijnlijke emoties. Over combineren met ademwerk, yoga of meditatie. Onafhankelijk van een ggz-traject, want we zijn nergens tegen. Maar we zijn wel toe aan een breder perspectief…
Het praktische gedeelte veranderen we niet, en blijft onder regie van Simon. Ook onze gewaardeerde sportpsycholoog Ivo Spanjersberg blijft zijn bijdrage leveren. En graag willen we jullie, de deelnemers, vragen om ons met behulp van feedback verder te helpen. De data voor 2024 staan online, 21 en 22 maart trappen we af in de omgeving van Zwolle. Leuk als je aanhaakt!
n.b. het boek verschijnt hopelijk in de tweede helft van dit jaar. Zie runningtherapie.nl.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Anne Quaars
Visionair, commercieel strateeg, artist en inspirational speaker. Hoe combineer je dat? Zie ook: annequaars.com.
Eigenlijk had ik een soort terugval, in de termen van de verslavingszorg, de afgelopen maanden.
En ik realiseer het me pas na een kleine week vakantie, nu ik weer een beetje tot rust kom. Zelfs het landen duurde langer dan gedacht…
Natuurlijk kan ik me verschuilen achter het volle theaterschema van Fimme Bakker en mij. Maar dat wist ik al maanden van tevoren. Ik had er ‘dus’ rekening mee kunnen houden, door niet ook nog eens volle werkweken naast de lange avonden in het theater in te plannen (inclusief reistijd is een avond in het theater een volle werkdag). Er kwam regie bij, en ik moest mijn tekst leren, en toen ook nog alle p.r. Waarvoor we heel dankbaar zijn, maar het vraagt ook het een en ander. Mijn werkweken liepen weer op tot ruim boven de tachtig uur, de vrije weekeinden verdwenen. Zakelijke afspraken op zondag, omdat je doordeweeks geen tijd hebt…
En dan moest ik tussendoor rennen om het vol te houden en ook nog mijn immer rumoerige privéleven voldoende aandacht geven. Zo kom je wel aan een stabiele relatie jongen…
Dit is geen klacht, maar een feitelijke vaststelling. In de tijd dat ik ‘onbewust onbekwaam’ was verdoofde ik iets met al dat werken. Dat probeerde ik tenminste. Nu voelde ik doorlopend irritaties, over van alles en nog wat. En ik was me bewust dat die het symptoom van iets anders waren. De balans tussen inspanning en ontspanning was weer even helemaal zoek…
Je kunt je overal aan storen. Ik heb daar een groot talent voor. Maar de uitdaging is en blijft daar de les uit te halen die er voor jou in zit. Betere zelfzorg, meer aandacht voor het eigen welbevinden. Ook fijner voor je omgeving, want wat schiet de wereld er mee op als jij je vloekend en toeterend in de file stort? Het is oud zeer dat weer even de overhand krijgt. Terwijl er een remedie is: lief zijn voor jezelf, en niets proberen te forceren.
Mijn volgende vakanties heb ik in ieder geval vast in de agenda gezet. En ik lees ‘De mythe van normaal’ van Gabor Maté, daar wordt een mens ook wijzer van. Hopelijk is het preventie van een nieuwe terugval.
‘Je kunt niet genezen van je werkverslaving, maar wel iedere dag alles doen wat nodig is om een terugval te voorkomen’ zouden ze in het Twaalf Stappenprogramma voor verslaafden zeggen.
Voor een gezond en vervuld leven is een goede balans in je leven essentieel. Maar hoe bewaak je die persoonlijke balans?
(ex)Psychiater Bram Bakker gaat in de podcastserie van De Balanskliniek in gesprek met bijzondere en inspirerende gasten om een antwoord te vinden op deze vraag.
Vandaag: Michiel van der Pols
Uiterlijk was hij een harde commando, die diende in oorlogen. De reis naar zijn gevoelige ziel bracht hem de missie van zijn leven: doorbraakcoaching.
Gevoelige zielen
€21,99
Oud zeer
€21,99
Gevoelsarm
€20,00
Leren doseren
€12,50
Loden Last
€15,00
Ultra
€17,99
Verademing herziene editie
€20,00
De dokter als patiënt
€15,00
Reacties