Wanneer het is begonnen herinner ik me niet precies, maar sinds een aantal jaren lees ik bij voorkeur hele dikke romans.
En bij voorkeur in de vakantie. De eerste waren die van Jonathan Franzen, vooral ‘De correcties’ vond ik meesterlijk. Vaak zijn het Amerikaanse romans. Mijn vorige zomer genoot ik van ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara.
Het vereist veel moed om een heel erg dikke roman te durven schrijven, denk ik. En je moet waarschijnlijk niet al te perfectionistisch zijn, want volledige controle houden over honderden pagina’s verhaal…
Deze zomer genoot ik intens van Max, Mischa & het Tet-offensief. Het ruim 1200 pagina’s tellende boek is weliswaar niet geschreven door een Amerikaan, maar speelt zich wel vrijwel geheel af in de Verenigde Staten. De Noorse auteur Johan Harstad leidt ons door de geschiedenis van Amerika vanaf de oorlog in Vietnam, terwijl hij zelf pas in 1979 in Stavanger werd geboren. In de roman staan de levens van de hoofdpersoon Max, zijn vriendin Mischa, zijn vriend Mordecai en oom Owen centraal. In de honderden bladzijden meandert het boek door hun levens, met soms zeer uitgebreide en gedetailleerde passages, en dan weer relatief weinig woorden voor ingrijpende gebeurtenissen.
“Nooit kreeg ik een beter beeld van de Vietnam oorlog dan tijdens het lezen van dit boek.”
Het is niet alleen het verhaal dat het lezen van dit boek tot een avontuur maakt, het is ook een belevenis om een week of twee meegesleept te worden in een wereld die je uit de geschiedenislessen kent, maar die je nooit zelf aan den lijven ondervonden hebt. Nooit kreeg ik een beter beeld van de Vietnam oorlog dan tijdens het lezen van dit boek en de impact van de aanslagen op het WTC in New York in 2001 is me ook nooit zo duidelijk geworden als door de beschrijvingen van Harstad.
Persoonlijke top 10 aller tijden
Is dit boek nog meer dan een goed verhaal? Jazeker. Wat mij betreft draait alles om het thema hechting. Waar voel je je thuis en met wie kun je je echt verbinden? Max is er niet goed in en eigenlijk niemand van de personages in het boek. Je wordt meegesleept in hun levens, die vaak gekleurd worden door eenzaamheid. Ook al zijn ze succesvol en omgeven met mensen.
De afloop van het boek is op zichzelf weinig verrassend, maar na twee weken geleefd te hebben met deze mensen van vlees en bloed kun je aan het eind van het boek bijna niets anders dan huilen. Dat Harstad een paar losse eindjes is vergeten valt in het niet bij de fysieke ervaring die dit fantastische boek je bezorgt.
Zeldzame klasse, komt met stip binnen in mijn persoonlijke top 10 aller tijden
Reacties