Dit onmenselijke systeem is niemand persoonlijk aan te rekenen. Maar het deugt niet

‘Waarom laat je het niet rusten?’

‘Denk nu toch alleen aan je eigen gezondheid!’

‘Zo’n systeem verander je toch niet’

Dat kan allemaal waar zijn, maar er zijn grenzen. De onpersoonlijke benadering die ik als patiënt nu al maanden ondervind, vind ik de gezondheidszorg onwaardig. En omdat ik zelf deel uitmaak van dat systeem, wil ik me daar niet bij neerleggen. En er zijn bovendien tientallen mensen me ongevraagd bijgevallen via e-mails, op sociale media, en op straat zelfs. En ik wil die mensen ook niet in de kou laten staan. ‘Als je een stem hebt, moet je die laten horen’ kreeg ik thuis met de paplepel ingegoten.

Is het feit dat ik zelf een medisch specialist ben relevant? Op zichzelf niet, maar mijn tegenargument wel, lijkt me: ‘Als ik al zo wordt behandeld, hoe gaat het dan met een huisvrouw uit Brabant, of een bouwvakker uit Tiel? Vast niet beter toch?’

Negen maanden lijd ik al aan cerebellaire ataxie, een moeilijke term voor een stel symptomen dat zeer uiteenlopende oorzaken kan hebben. Het heeft te maken met het cerebellum, onze kleine hersenen, zoveel is zeker. Mijn oorzaak is nog altijd onbekend.

Zes maanden zat ik noodgedwongen thuis, ik schreef er een boek over zonder met een beschuldigende vinger naar wie dan ook te wijzen, en ik probeerde in gesprek te komen met de collega’s die duidelijke fouten hadden gemaakt. Alles mislukte, het gesprek is er nooit geweest. Aan de telefoon verschuilt men zich achter procedures en protocollen. Soms zegt iemand dat het heel vervelend voor me moet zijn, en frustrerend. Dat lost niets op, maar het helpt me wel.

De specialist in deze klachten, een neuroloog aan de andere kant van het land, bevestigt dat ik reden van klagen heb. Zijn begripvolle en kundige begeleiding bewijzen mij enkel dat het ook anders kan.

Ik kreeg via de klachtenfunctionaris een vriendelijke, persoonlijke brief toegestuurd van twee betrokken neurologen. Ze maakten excuus voor een deel van hetgeen er was geschied, maar over de bureaucratie in het ziekenhuis en de onterecht gedeclareerde euro’s lieten ze zich niet uit. Een informeel gesprek zonder tussenkomst van de klachtenfunctionaris was volgens de opperbaas van het ziekenhuis, zelf neuroloog ook nog, niet mogelijk. ‘Dien maar een klacht in’, moedigde hij mij slechts aan.

Ik laat het er nog steeds niet bij zitten, maar ik ben wel moe van de vertragingstactieken en de weinig bereidwillige houding waar ik mee ben geconfronteerd. En dus heb ik nu maar een advocaat ingeschakeld, die namens mij gaat communiceren. Hij zit er al direct heel anders in, informeel wordt het nu echt nooit meer. Dat spijt me nog steeds. Net als de collega’s die me onvolledig en onjuist hebben behandeld houd ik van ons vak, en dreigen goede bedoelingen nu ondergesneeuwd te raken. Maar dat is exact het probleem: dit onmenselijke systeem is niemand persoonlijk aan te rekenen. Maar het deugt niet, en daarom wordt het dus nu maar modder gooien…

Oorspronkelijk gepubliceerd op Joop.nl. Lees de column en reacties op Joop.nl.