Voorpublicatie uit mijn derde hardloopboek  ‘Ultra’  voorgedragen bij het jubileum van triatlonvereniging IZGS in Haarlem.

We gaan een weekeinde op bezoek bij vrienden die sinds een paar weken een sfeervol buiten in de Dordogne hebben betrokken. In Nederland heeft de herfst na een lange en hete zomer vol toegeslagen: het is fris, het waait en er valt meer regen dan je lief is. Vanaf Zestienhoven vliegen we in iets meer dan een uur naar Bergerac, waar we overstappen in een huurautootje dat ons in een uur bij hun nieuwe onderkomen brengt.

Uiteraard zijn de hardloopschoenen wel mee. Vriend Theo heeft in de zes weken dat ze hier zijn geen meter meer gerend, terwijl hij in Nederland de reputatie had een uitstekende hardloper te zijn. Hij was zelfs de trainer van een kleine, fanatieke groep atleten op het Waddeneiland waar hij decennia woonde. De verbouwing ging nu voor, en ook daarin was hij succesvol geweest: we worden gastvrij ontvangen in een grotendeels gerenoveerd woonhuis dat al vier eeuwen oud is.

Ik heb Theo voor het weekeinde al lopen opjutten dat we wel moesten gaan rennen, en hij had gelukkig weinig aansporing nodig. Op zaterdag lopen we een rondje om het huis van ongeveer zes kilometer. Over ruige paden en kleine asfaltweggetjes, te midden van prachtige herfstkleuren aan de bomen waar we onderdoor lopen. We gaan op en af, geen meter is vlak. En we lopen een stuk harder dan we zonder elkaar zouden doen. Mannen als Theo en ik kunnen moeilijk hardlopen en er geen wedstrijdje van maken. In het begin babbelen we nog vrolijk, maar tijdens de lange steile slotklim horen we niets anders dan elkaars ademhaling, steeds sneller… Na ongeveer een half uur zijn we weer terug. Bettine, de vrouw van Theo, is verbaasd dat we alweer zo snel terug zijn, maar ze ziet ook dat het lang genoeg is geweest om elkaar af te matten.

De zondag brengt een nog veel grotere uitdaging, op hardloopgebied. Vlakbij het stadje Thiviers begint de zogenaamde ‘Voie verte’, een oude spoorroute tot aan het stadje Saint-Pardoux-la-Rivière. De rails zijn gelukkig weggehaald, en er is een prachtig breed en vlak pad overgebleven, onverhard, maar ideaal om overheen te rennen. Dwars door het schitterende landschap voert het, er is geen auto te zien (af en toe in de verte wel, moet ik eerlijk toegeven). Geen meter is vlak, maar omdat het vroeger een spoorlijn was klim en daal je zeer geleidelijk. Uiteindelijk klimmen we zo’n 180 meter, Theo en ik. Ondanks zijn gebrek aan training en het snelle rondje gisteren is hij er wel weer bij, en ondanks het nog altijd niet lage tempo blijft hij aan mijn zijde. Talent verloochent zich ook in de Dordogne niet…

De route wordt aanbevolen voor wandelaars en fietsers, over hardlopers heeft men het niet. Onderweg zien we af en toe wat wandelaars, meestal een tweetal, maar ook een enkel gezin. Fietsers zijn niet te bekennen, laat staan hardlopers. De route is volstrekt logisch, maar is ook nog eens omgeven met bankjes en een soort kunstwerken, bijvoorbeeld bij iedere gemeentegrens. We passeren een aantal prachtige voormalige stationsgebouwen tijdens onze tocht. We lopen vrijwel doorlopend onder de bomen, zelfs in warmere jaargetijden loop je hier nooit in de brandende zon. Onze dames, die ons hebben afgezet bij het begin van de route, moedigen ons onderweg nog een keer aan bij het prachtige plaatsje Saint-Jean-de-Cole, alvorens koers te zetten naar de finishplaats, waar ze in de enige horecagelegenheid die wel open is cappuccino gaan drinken (hier nog met slagroom bereid, zoals op veel plaatsen in Frankrijk).

De route, die ons was aangekondigd als achttien kilometer lang, blijkt in werkelijkheid een kilometer korter. De vernietigende eindsprint die ik in gedachten had blijft Theo bespaard, maar vermoedelijk had hij zich toch wel in mijn kuiten vastgebeten. Wat een mooie tocht was dit, wat een welbestede zondagmiddag. In de auto op de terugweg, ruim twintig kilometer lang, realiseren we ons pas echt dat we ver hebben gerend. De volgende ochtend herinneren onze bovenbenen er ook nog aan, maar wat hebben we genoten. Een trend is gezet. Volgens de registratie op de mobiele telefoon hebben we 16,8 kilometer afgelegd in 1.27.42. De volgende keer ga ik die tijd aanvallen, en reken maar dat er nog vele volgende keren zullen komen.

Ik zal hier regelmatig stukken plaatsen uit Ultra..

 

Blijf-Beter!Welkomsgeschenk

Meld je vandaag nog aan voor Bram's maandelijkse nieuwsbrief en ontvang zijn boek Blijf Beter! (in pdf).

Mis 'm niet!